Dzień Lenia na dwa mózgi i co to będzie, co to bedzie?

Uwielbiam moje leniwe poniedziałki! Wspaniałe rozpoczęcie tygodnia. Czy po takim początku tygodnia, cokolwiek może pójść źle? Dzisiaj muszę podzielić się moim dniem lenia ze Sznupkiem. I wcale mi się to nie podoba, choć z reguły lubię się dzielić i do chytrusów nie należę. Ale dniem lenia dzielić się nie należy. Sznupek oczywiście się cieszy, bo przecież zjemy sobie wspólne śniadanko, które JA przygotuje i później obejrzymy sobie filmy, na które JA mogę nie mieć ochoty, a wieczorem zrobimy sobie kolacje w romantycznej atmosferze, o którą JA będę musiała zadbać. Czyli pełne ręce roboty w tak leniwy dzień. Ale czy Sznupek to zrozumie? Pewnie nie! Oglądaliście "Opowieść o dwóch mózgach"? Słyszeliście o pudełku zwanym "nicości"? Nie? To koniecznie musicie poświecić następne 10 minut na  ten filmik, żeby zrozumieć o czym ja mówię.:) Zapraszam do oglądania - wybuchy śmiechu gwarantowane:)
 

        
No i jak wam się podoba opowieść o pudełkach? Kto by pomyślał? Mężczyzna, który nie potrafi utrzymać porządku w szufladzie ze skarpetkami, ciągle gdzieś je gubi lub znajduje w różnych dziwnych miejscach, dobranie dwóch skarpetek w tym samym kolorze traktuje jak misje do spełninienia, potrafi jednak utrzymać pedantyczny porządek w swoim mózgu. Zaskakujące są te pudełeczka, które się nie stykają i są misternie poukładane. Wierzycie w to? Sznupek mówi, ze w mózgu nie ma pudełeczka od skarpetek, więc tak ciężko je gdzieś przyporzadkować. A dlaczego tak śmierdzą - zapytałam? Żeby można było je łatwiej odszukać - opowiedział zadowolony z siebie Sznupek.

Oczywiście muszę przyznać, ze opis "kobietkowego" mózgu to strzał w dziesiątkę, przynajmniej u mnie tak jest. Mój mózg nigdy nie śpi, nie odpoczywa, przecież tyle mam do przemyślenia,  a doba ma tylko 24 godziny. Potrafię w jednej chwili oglądać telewizje, pisać bloga, planować obiad, robic listę zakupów na weekend, wkurzać się na pogodę, segregować pranie, szukac zagubionej skarpetki, a do tego  przypominają mi się rzeczy z przeszłości. A to kłótnia z koleżanką, a to kozaczki, które gdzieś tam leża na dnie szafy i całkiem o nich zapomniałam, a to mi się nagle przypomni, ze pół roku temu Sznupek obiecał , że wkręci dodatkową żarówkę w kuchni i zapomniał. No i już jestem na niego zła, chociaż on o tym jeszcze nie wie....ale się wkrótce dowie:) Juz ja swoje wiem, nie wkręcił tej żarówki, po to żebym się o taboret potknęła i nogę skręciła, albo oślepła od złego oświetlenia. Jak nic, taki miał plan, ale plan nie wypalił, bo nie mamy taboretu w kuchni, a wzrok mam sokoli, o czym Sznupek nie raz się przekonał.    

Ja tą moją burze mózgu nazywam analizą wstępną, Sznupek nazywa to nakręcaniem się. Mówi, ze podczas takiego mojego nakręcania się to on nie ma szans, bo ja  potrafię rzucać pytania i sama sobie na nie odpowiadać. Do tego jestem święcie przekonana, że tylko ja mam rację i moja wersja zdarzeń jest słuszna, więc Sznupek czym prędzej ucieka do swojego pudełka "nicości" i zatrzaskuje za sobą  drzwi, żebym przypadkiem się tam nie dostała. Nieprawdą jednak jest to, że w owym pudełku nie ma nic. U Sznupka jest kocyk i poduszka. Nie widziałam, ale tak podejrzewam.

Ze Sznupkiem kłócimy się rzadko, ale zdarzają się małe awantury raz w roku, no może dwa razy do roku. I co po takiej awanturze robi Sznupek? Sznupek idzie spać, znika z mojego pola widzenia i idzie spać lub słuchając muzyki,rozpływa się w pudełku nicości. Pierwszy raz to byłam trochę zdezorientowana, bo po wielkim trzaskaniu(moim) drzwiami i szafkami w kuchni, nastała cisza. Podreptałam do sypialni i aż się wystraszyłam, bo Sznupek leżał jak długi na łózku i się nie ruszał. O matko jedyna! Tak się zdenerwował nasza kłótnią, ze padł na zawał - pomyślałam. Podchodzę bliżej i widzę, że jednak oddycha. Nie dowierzałam wlanym oczom! To ja tu cała w nerwach, w mózgu walka się toczy na słowa i argumenty, w myślach juz dwa razy go spakowałam, zmieniłam zamki w drzwiach i znalazłam sobie PRAWDZIWEGO księcia z bajki, a on co w tym czasie robi? Smacznie sobie śpi. Ja spania nie miałam przez pół nocy. Przecież ten Sznupek wcale mnie nie kocha!Jak można być takim nieczułym. No, ale wtedy nie wiedziałam o istnieniu pudełka zwanym "nicość".

Tak sobie myślę, że jak będę odpowiednio miła dla Sznupka, to może zaprosi mnie kiedyś do swojego drogocennego pudełka? Bardzo bym się cieszyła, bo moze tam zapodziała się jego skarpetka, której od tygodnia nie mogę znaleźć.

Są jakieś szanse, jak myślicie?