Jak przechytrzyć mózg i oszukać żołądek, czyli o diecie ciąg dalszy

Bo po 18.00 to ja juz nic nie jem. To znaczy, jak się pilnuję to nic nie jem, a teraz się pilnuję i to bardzo. Staram się zjeść obiadokolacje tak około 18.00, no może w porywach do 18.30. Czasami ciężko wcelować i bywa tak, że zjadam obiad około 17.00 i zanim znów się zrobię głodna to robi się 21.00 i już zjeść nic nie mogę. A od 17.00 do śniadania daleka droga i wiele godzin z pustym brzuchem. Z burczącym brzuchem idzie sobie jeszcze jakość poradzić , dwie szklanki wody i można wroga oszukać i przetrwać do śniadania. Najgorzej jak się wygłodniały mózg odezwie i zacznie dopominać o swoje, wtedy robi się niebezpiecznie. Wczoraj na przykład zaczęło się niewinnie, Sznupek wrócił wieczorem z pracy i nałożył sobie obiad, który wcześniej przygotowałam.

• A co ty tak głośno jesz?
• Jak głośno?
• No głośno. Cmokasz i chuchasz jakoś tak.
• Bo ostre jest i gorąco to chucham.
• I w ogóle jakoś długo jesz.
• Sznupcia Ty głodna jesteś, się podzielę jak chcesz?
• Wiesz, że tak późno nie jem! Złośliwy jesteś!
• Ja? Złośliwy?
• No juz jedz, nie przeszkadzaj mi , film oglądam.

Nalałam sobie kolejną szklankę wody i zajęłam się oglądaniem filmu w telewizji. Film sensacyjny, tytułu nie pamiętam, ale oglądało się całkiem dobrze. Nie będę wam streszczać filmu, bo nie o to tu chodzi. W pewnym momencie akcja potoczyła się bardzo dramatycznie. Policjant został zastrzelony na oczach swojej ukochanej, no prawie ukochanej, bo nie zdążył jej powiedzieć co do niej czuje, a ona też wylewna nie była. Akcja dzieje się na komisariacie pełnym ludzi. Policjant upada od strzału, krew się leje, inni policjanci rzucają się na zabójce, a ja siedzę i jak zahipnotyzowana gapię się na pączki, które rozsypały się na podłodze, a które przed sekundą trzymał w dłoniach zastrzelony policjant.

Niewiasta krzyczy, zabójca sie odgraża, a ja sie dalej gapie na te pączki i przestać nie mogę. Przyjaciel policjant próbuje go reanimować, ktoś wykrzykuje jego imię, ktoś wzywa Boga na pomoc, sprzątaczka mdleje na widok trupa, a ja dalej na te pączki sie gapie i na to pudełko z którego wypadły. Gapię sie i przestać nie mogę, bo wyglądają tak apetycznie. Nagle, ku mojemu przerażeniu, widzę, jak stróżka krwi płynie w stronę jednego pączka i  jak nic zaraz sie ten pączek w tej krwi "wymazie" i już żadnego pożytku z tego ciastka nie będzie, ostatkiem sił powstrzymałam sie, aby nie krzyknąć - uciekaj pączusiu, uciekaj! I tu akcja się urwała, przerwa na reklamy. Ja siedze i sie nie ruszam, czekam aż ktos te cholerne pączki z podłogi pozbiera, bo nie mogę patrzeć jak sie marnuje jedzenie. Po reklamach, ku mojemu rozczarowaniu, akcja potoczyła sie dalej i do wątku pączkowego już nie powróciła. Trochę się naburmuszyłam, ale doogladałam film do końca.

• Sznupciu, wszystko w porządku?
• W porządku, a dlaczego się pytasz?
• Pytam bo jakoś tak posmutniałaś. Film żle sie skończył, nie miał szczęśliwego zakończenia?
• No nie, dobrze się skończył, tylko trochę pączków żal.
• ???

Szybko uciekłam do łózka, żeby uśpić potwora, ale mózg sie nie poddawał, co zamknęłam oczy to widziałam duże pudełko lukrowanych i tłustych pączków. Jakoś udało mi się przetrwać, rano wstałam skoro świt i szybko pobiegłam do kuchni szykować sobie śniadanie, od razu poczułam sie lepiej.

Najzabawniejsze w tej historii jest to, że ja za pączkami nie przepadam, słodkości nigdy mnie nie kusiły. Lubię oczywiście zjeść sobie kawałek ciasta do kawy, czy jakiegoś cukierka possać raz w roku i to wszytko. Moja mama mówi, że ja od dziecka wolałam parówki od czekoladek i tak mi zostało do dziś. Wiec, co sobie ten mój mózg wczoraj wymyślił i dlaczego mnie torturował prze pół nocy?