Z brudnopisu emigranta, czy nadal opłaca się wyjeżdżać za chlebem do Wielkiej Brytanii?

Zbliżają się wakacje i wiele młodych ludzi myśli o sezonowej pracy za granicą, nadal wiele osób myśli też o stałej emigracji i chyba stąd dostaje ostatnio wiele maili z zapytaniem, czy do tej Wielkiej Brytanii opłaca się jeszcze przyjeżdżać, czy jest praca, czy da się coś odłożyć? Padają też poważniejsze pytania, czy na Wyspach jest recesja i jakie są jej skutki? Nie jestem ekonomistką, ani specjalistą od zatrudnienia, ale postaram się swoim babskim okiem, z pozycji cycków, pokazać Wam, jak to właściwie u nas wygląda.

Jak przyjechałam do Wielkiej Brytanii około 12 lat temu , to praca i pieniądze leżały na ulicy i mówię tu całkiem poważnie. Jak tylko weszłam do agencji pracy, to zostałam obrzucona ofertami. Po sprawdzeniu mojego stopnia znajomości angielskiego, kontrakt podpisywałam w locie i niewiedząc kiedy, siedziałam w samochodzie , który wiózł mnie do hotelu w którym miałam rozpocząć prace jako nocna recepcjonistka/ portierka. Po roku hotel zaproponował mi kontrakt i pozycje głównej recepcjonistki i koordynatorki od rezerwacji. Nie tylko mnie się tak poszczęściło, wiele osób przyjeżdżało z Polski bez doświadczenia, czy nawet znajomości języka  i praktycznie prosta z dworca czy też lotniska jechało do pracy. Układ to był idealny dla nas, świeżych emigrantów, bo jednocześnie dostawaliśmy pracę i zakwaterowanie. Hotele na tak zwanym "zadupiu" zazwyczaj mają wydzielone zakwaterowanie dla pracowników. Agencje pracy, które rekrutowały do pracy większe grupy w hotelach,  "na taśmie" w magazynach i fabrykach wynajmowały też domy, gdzie podnajmowały pracownikom pokoje. W hotelach, restauracjach, czy też fabrykach płaca była minimalna, ale zważywszy na to, że wliczone w to były koszty utrzymania i dochodziły napiwki, nadgodziny, a funt w Polsce stał bardzo mocno to można było dorobić się małej fortuny, albo żyć na przyzwoitym poziomie. Ja wspominam te czasy bardzo dobrze!

Jak wygląda to teraz? Na rynku pracy wzrosła konkurencja w postaci nowych, spragnionych funtów, członków Unii Europejskiej oraz coraz większa rzesza młodych Brytyjczyków, którzy uważają prace kelnera jako dobry start w dorosłe życie. Nadal jest dużo pracy w tych  miejscach, szczególnie w sezonie letnim i świątecznym taką prace można znaleźć od ręki. Chociaż mam wrażenie, że wymagania jednak wzrosły, pracodawca chce jakiegoś doświadczenia, pracodawca chce, żeby pracownik choć trochę znał angielski. W agencjach pracy rejestracja trwa odrobinę dłużej niż 3 minuty, a praca nie czeka na schodach, trzeba na nią poczekać z parę dni, trzeba się przypominać, dzwonić.
Minimalna płaca wzrosła tylko minimalnie na przełomie tych lat, a koszty utrzymania skoczyły znacznie. Pracownicy w hotelach i restauracjach skarżą się, że napiwki są jak Yeti - ktoś o nich słyszał, ale nikt ich nie widział. Niestety sama z własnego doświadczenia pamiętam, że w dobie kart płatniczych, co raz mniej ludzi nosi przy sobie gotówkę, jeżeli zostawiają napiwek to doliczają go do rachunku końcowego i płacą kartą. Napiwki z kart są opodatkowane, dzielone między wszystkich pracowników i doliczane do wypłaty, zazwyczaj kwartalnie. Tak było akurat w moim hotelu, ale podejrzewam, że polityka z napiwkami jest podobna w wielu miejscach. Niby pieniądz jakiś jest na koncie, ale to nie to samo co papierkowe 5 funtów na dłoni, prawda?

Ale moi drodzy, tragedii nie ma, nie ma co się oglądać na przeszłość, pracy za minimalną krajową jest sporo, da się za nią przeżyć, nawet da się z niej coś odłożyć. Jeżeli jest się młodym człowiekiem bez rodziny i nie przeszkadza mieszkanie "jak w internacie", to jest bardzo duża szansa, że parę miesięcy pracy w angielskim hotelu pozwoli odłożyć pieniądze na studia lub na podróż dookoła świata.Hej! Przecież świat do odważnych należy, prawda?

Przychodzi taki czas w życiu emigranta, że chce się wreszcie ustatkować. Nie wystarcza już mu praca za najniższą stawkę (6.31 funta na godzinę), czy nieregularna praca przez agencję. Chcemy lepszych zarobków i lepszej płacy. Siedem lat temu, po powrocie z Azji i przeprowadzce do Szkocji zatrudniłam się na szybko w agencji, a w między czasie chciałam szukać czegoś na stałe w swoim zawodzie, wysyłałam CV do hoteli i biur podróży. Życie chciało jednak inaczej, bardzo szybko dostałam bardzo dobrą ofertę pracy od managera szpitala z kontraktem, o którym można tylko marzyć. Tak to wtedy działało, ciągle zwalniały się jakieś etaty i szpital szukał nowych pracowników, a rotacja była spora, bo Brytyjczycy nie przywiązują się do miejsca pracy, nie mają oporów przez zmianą zatrudnienia, nie paraliżuje ich strach przed bezrobociem - no - przynajmniej tak było jeszcze 5 - 7 lat temu.

W ciągu ostatnich lat wiele się zmieniło na "moim podwórku". Małe zmiany, dzień po dniu, ale bardzo zauważalne. Zniknęli pracownicy agencyjni, jeżeli ktoś z etatowych pracowników zachoruje lub jest na urlopie, musimy sobie jakoś radzić i pokrywać jego nieobecność. Nowe kontrakty nie są już takie atrakcyjne jak mój czy Sznupka, choć nadal bardzo lukratywne. Ludzie przestali narzekać na pracę, obrażać się i odchodzić z byle powodu, nie przeszkadza im też praca w weekendy( a dla Brytyjczyków to niemal masochizm), bo zdają sobie sprawę, że za rogiem nie czeka na nich nic lepszego, a za drugim rogiem ustawia się kolejka chętnych na ich miejsce.
Jakieś pól roku temu Sznupek starał się o pozycje w innym dziale - na rozmowę czekał prawie miesiąc i prawie drugi miesiąc czekał na odpowiedź, tylu było chętnych. Pracy nie dostał, bo miał za małe doświadczenie. Dwa miesiące temu robiliśmy nabór na kuchennego portiera/magazyniera - pełen etat, płatne nadgodziny, niedziele i święta płatne podwójnie. Ogłoszenie na tablicy i w urzędzie pracy miało ukazywać się przez miesiąc, tyle zazwyczaj czasu było potrzeba, aby zebrać z 5-10 CV. Tym razem ogłoszenie zdjęto po 2 dniach, bo telefon rozgrzał się do czerwoności, a na biurku u menadżerki leżało 65 podań o pracę. No mówię wam, w pracy powiało grozą, jakoś dziwnie każdy nabrał więcej sił i ochoty do pracy. W Polsce może taka sytuacja to norma, u nas jest to coś nowego, coś czego Brytyjczycy dawno nie doświadczyli. Całkiem niedawno całą prasę obiegły te oto zdjęcia:

http://www.dailymail.co.uk/

                   

http://www.dailymail.co.uk/

                                                               

http://www.dailymail.co.uk/

Aldi poszukiwał 40 pracowników do swoich sklepów. W wyznaczony dzień na mini interview stawiło się prawie 1500 osób. Chyba nic więcej dodawać nie muszę? 

Na koniec pozostawiłam najważniejsze pytanie, czy za  minimalną pensję dwie pracujące osoby plus jedno dziecko są w stanie się utrzymać? Tak są! Tu nie mam żadnej wątpliwości. Taka rodzina może sobie żyć skromnie, ale "głodni i chłodni" chodzić nie będą. Bo ta minimalna płaca, to takie minimum do godnego życia, ale nic ponad to. Pamiętam jak przyjechałam do Wielkiej Brytanii, to akurat została podniesiona stawka za prąd. Ile debat było na ten temat w telewizji, ile artykułów w gazetach i ogólnego zamieszania. Podwyżki podstawowych produktów spożywczych też nie przechodziły bez echa, a były to kwoty minimalne. Dla mnie to było wielkie WOW! - taki kraj mi się podoba, taka polityka mi odpowiada, w takich warunkach to chce się żyć!

Lata mijały w tej błogiej sielance i radosnej ekstazie życia pod czujnym okiem Królowej Elki i co się nagle stało? Jakoś tak się porobiło, że dostaje jeden list od telekomunikacji, że podnoszą stawkę za rozmowy krajowe, drugi list od zakładów gazowych, że podnoszą stawkę z jednostkę gazu i zaraz za tymi dwoma, pojawia się trzeci z mojego banku, że podnoszą miesięczną opłatę za prowadzenie konta. Jakoś już nikt nie mówi o tym w telewizji, nikt nie domaga się wyjaśnień. Tydzień w tydzień zostawiam więcej pieniędzy w sklepie spożywczym, mimo, że prawie każdy produkt to niesamowita promocja, obniżka, przecena, a czasem to nawet dostaje coś za darmo. Co się nagle stało się?

A więc, czy w Wielkiej Brytanii jest recesja, czy na Wyspy opłaca się przyjeżdżać za chlebem? Wnioski musicie wyciągnąć sobie sami......... 

Z pozdrowieniami

Zapracowana Sznupcia  

P.S Oczywiście jest to moja opinia wypracowana na podstawie własnego doświadczenia, jeżeli ktoś ma inne zdanie, lub doświadczenia to zapraszam serdecznie do dyskusji.  

Na prośbę podaję linki do pozostałych BRUDNOPISÓW EMIGRANTA, gdzie można poczytać o Polonii na Wyspach, o tym jak żyć w dwóch językach oraz czy Szkoci są przystojni:) 

Z BRUDNOPISU EMIGRANTA